Бир воқеани ўқидиму ўзим гувоҳи бўлган воқеалар бирин-кетин кўз олдимдан ўтди: самолётга чиқишда ким ўзарга югурилади; самолёт ерга қўнмасдан туриб ҳамма ўрнидан туриб олади, худдики биринчи тушмаса самолётда қолиб кетадигандек. Хориждаги энг катта аэропортлардан биридаман. Минглаб одамлар бор. Барча сокинлик билан тартиб асосида ҳаракатланади. Лекин битта терминалдан баланд овозда ғала-ғовур (сўкинишлар ҳам) тинмайди… Булар бизникилар… Биз навбат нима эканини билмаймиз. Ҳамма биринчи бўлишни хоҳлайди ва афсуски, айнан шу тузалмас касалимиз тараққий этишимизнинг энг катта душмани. Ушбу воқеани журналист Меҳрибон Қурбонниёзованинг ижтимоий тармоқдаги “Facebook” саҳифасидан олдик, унинг муаллифини топа олмадик, лекин кимларгадир ибрат бўлар деган мақсадда сизларга ҳам улашгимиз келди.
“Мен иш ва турмуш ўртоғим сабабли Хюстонда (Техас, АҚШ) яшайман. Ўтган ҳафта мен билан қизиқарли ва таъсирли воқеа уйимга яқин жойлашган почта бўлимида содир бўлди.
Янги йил совғаси сифатида интернет орқали сотиб олган қўл соатим қутисидан ойнаси синган ҳолда чиққанидан сўнг, дарҳол қайтариб бериш варақасини тўлдириб, почта бўлимига бордим. Почтага кирганимда 20-25 киши навбатда туришганди. Бу ерда “Рождество” байрами яқинлашаётгани учун бозордан бир бўлак нон сотиб олмоқчи бўлсангиз ҳам ўнлаб одамлар ортидан саф тортиб, одатдагидан анча узоқ кутишингизга тўғри келади. Атиги 2 киши хизмат қилаётганда, айниқса, юзи чарчаган, ишлашга тоқати қолмаган ҳолда ишлаётган бўлса, кутиш вақти сабр-тоқатни янада тоширади.
Мен кирган навбатда орқага бурилиб қарасам, яна 30-35 киши турганини кўрдим. “Ҳа, майли, ҳеч бўлмаганда ўртадаман-ку”, деб ўзимни овутдим.
Орадан роппа-роса 40 дақиқа ўтиб, менга навбат келди. Мен пакетни почта ходимига бериб: “Унда манзиллар ёзилган”, дедим. “Нега пакетни лента билан муҳрламадингиз?” деб сўради хоним. Унга жавобан кириш жойидаги “Пакет таркибини кўришни хоҳлашимиз мумкин. Илтимос, пакетларингизни очиқ тутинг”, деган огоҳлантириш ёзувини кўрсатдим.
Ходим овозини баланд қилиб, жаҳл билан: “Мен эшикда нима ёзилганини жуда яхши биламан, пакетингизни зудлик билан ленталанг”, деди. Навбатдагиларнинг ҳаммаси бизни тинглаб турган эди. Ходимнинг ёнидаги лентани кўрсатиб: “Шуни бера оласизми, илтимос?” дедим. Почта ходими яна ўша баланд овоз билан жавоб қайтарди: “Йўқ, бу лента меники, мижоз ўз лентасидан фойдаланади!”. “Ёнимда ҳеч қандай лента йўқ, лентангизнинг пулини берай…” десам, масъул хоним овозини янада баландлатди. Ўн фут нарида қадоқлаш хизматлари учун тайёрланган пойабзал қутиси ўлчамидаги 20 долларлик лентани кўрсатди ва уни сотиб олишимни буюрди. “Сизнингча 15 сантиметрлик қути учун шу лентани сотиб олишим мантиқданми?” деб сўрадим. “Лентани олинг ва дарҳол навбатнинг охирига боринг!” Хоним қичқираркан, жаҳлдан қизариб кетди. Худди шу ғазаб билан навбатда турган кейинги одамни “Некст!” (“Кейинги!”) деб бақириб чақирди.
Шу пайт қотиб қолдим…
Чунки навбатда ҳеч ким олдинга силжимади. Навбатнинг бошида турган одам: “Зудлик билан қутини лента билан ёпиштиринг ва биринчи навбатда хонимнинг ишини битиринг”, деди. Почта ходими жаҳл билан яна қичқирди: “Некст!!!”
Аммо 30 кишидан биронтаси жойидан жилмади. Иккинчи почта ходимининг ҳам олдига ҳеч ким бормади. Хизмат тўхтатилди.
Бир кампир: “Мен 76 ёшдаман, тиззаларим оғрияпти, лекин шу хонимнинг пакетини ленталаб, бурчингизни бажармасангиз, бу ердан бир қадам ҳам жилмайман”, деди. Почта ходими жаҳл билан қўлимдан пакетни тортиб олди, ёнидаги почта лентаси билан қутини ленталади.
Токи тўловимни олмагунча, мен аралаш ҳис-туйғулар ичида қолдим, деярли йиғлашгача бордим.
Навбатдагиларга “Ҳаммангизга раҳмат” дейишимдан бошқа сўз тополмадим… Улар жилмайиб қўл силкитишди.
Кўчага чиқиб, машинамга ўтириб, бир муддат ўйлаб қолдим. Ҳамманинг иши бор. Нимага “шошиляпман” деб бирорта ҳам одам навбатда силжимади? Бир кишига нисбатан адолатсизликка шунча одам худди келишиб олгандек қаршилик қилди-я?
Шу пайт мендан кейин турган одам ҳам ишини тугатиб, ташқарига чиқди. У менинг машинамга яқинлашди, мен ойнани очдим. У табассум қилди ва кўнглимдаги саволларга жавоб берди: “Сизга қилинган хато учун узр сўрайман. Табиатда ҳайвонлар, дарахтлар ва ҳатто микроблар бир-бири билан боғланиб ҳаракат қилса, аксинча, биз одамлар бир-биримиздан жуда узилганмиз. Агар хато дарҳол аниқланса ва унга жамоавий реакция қилинса, ўша хато такрорланмайди. Ўша ходим кейинги сафар хато қилишдан олдин икки марта ўйлайди. Биз вазифамизни бажардик. Янги йилингиз билан!..”
Воқеа тугади.
Хулоса ўзингиздан.