«Онанинг кўнгли — болада, боланинг кўнгли — далада, деб шуни айтса керак-да. Йўқ, боласи тушмагур меҳрсиз эмас, ҳар ҳафтада бир марта бўлса-да мени йўқлаб туради. Лекин ишлари кўпайди шекилли, бу гал бир ҳафтадан ошаяпти ҳамки на хабар олгани келади, на қўнғироқ қилади. Шунга тўнғичимдан хавотир олиб, йўлга отландим. Афсуски, унинг уйини аниқ билмайман…»
Машинамга ўтирган кампир шуларни куюниб гапириб берди. Шу боис ўғлининг манзилини ноаниқ айтса ҳам, «Шаҳарни беш қўлдай биламан. Албатта, ўғлингизнинг уйини топамиз», деб ваъда бериб юбордим.
Кўп йиллар таксичилик қилиб, хўп қизиқ воқеаларга гувоҳ бўлганман-у аммо кап-катта ўғлини соғиниб, унинг уйини қидириб йўлга чиққан онага илк бор рўпара келишим эди. Қаранг-а, фарзанд неча ёшга кирса ҳам, она учун болалигича қолавераркан-да.
Кампир айтган мавзеда янги қурилган уйлар жуда кўп экан. Бу ердаги қўни-қўшнилар ҳали бир-бирини яқиндан таниб улгурмаган шекилли, қайси кўчага кириб, сўраб-суриштирмайлик, унинг ўғлини ҳеч ким танимади.
Икки соатдан ортиқ уринишимиз бесамар кетди. Атроф қоронғулаша бошлади. Кампир ўғлининг уйини топа олмагач, уни яна уйига қайтариб олиб бориб қўйишни таклиф қилдим. Лекин у рўйхушлик бермади.
«Онахон, сизни уйимга олиб кетаман. Менинг ҳам сиз тенги онам бор, тонггача ҳамсуҳбат бўласиз. Насиб қилса, эрталаб ўғлингизнинг уйини, албатта, топамиз», дегандим, кўна қолди.
— Дугонамни овора қилмасдан тўғри уйга олиб келиб яхши қилибсан, болам, — деди онам хурсанд бўлиб.
Икки кампир тезда тил топишиб, алламаҳалгача суҳбатлашиб ўтиришди.
Фикру хаёлимда «Онахоннинг ўғиллари қидириб юришган бўлса-чи?», деган хавотир айланарди. Аксига олиб, кампир фарзандларининг телефон рақамини ҳам билмас экан. Билганида фарзандларига онасидан хавотир олмаслигини айтган бўлардим. Шу хаёллар билан кўзим илинди.
Ниҳоят тонг ёришди. Нонушта қилиб бўлгач, йўлга отландик. Теварак-атроф ёруғ бўлгани учун онахон тўнғич ўғлининг уйини эслай бошлади.
— Ҳа-ҳа, мана шу чорраҳадан ўтиб, ўнгга бурилсангиз, қаршингиздан катта кўча чиқади. Ўша кўчадаги тўртинчи уй ўғлимники, — деди хурсанд бўлиб. — Дарвозаси кўк рангга бўялган. Ҳали ишга кетмаган бўлса, болажонимни кўришга улгураман.
Худди онаси келишини кўнгли сезгандек, ўғли дарвозаси қаршисида бесаранжом аланглаб турган экан. Кампир машинадан тушар-тушмас фарзандига дакки бера кетди:
— Қанақа боласан? Нега уйга бормадинг? Сендан роса хавотир олдим. Уйингга келаётиб йўлда адашиб қолдим. Инсофли ҳайдовчига учраган эканман, барака топгур уйига олиб кетди…
Ўғлининг уст-бошидан бирон-бир ташкилотнинг раҳбари экани шундай сезилиб турарди. У аввалига каловланиб турди-да, кейин бирдан ўзига келиб, онасига талпинди.
— Бормисиз, онажон! Кечаси билан сизни қидирмаган жойимиз қолмади, хайрият, соғ-омон экансиз.
Ўпкаси тўлиб турган экан шекилли, ёш боладай йиғлаб юборди.
Онаси уни бағрига босиб, бошини силаб юпатаркан, ташқаридаги ғала-ғовурни эшитиб югуриб чиққан жажжи болакайлар ҳам бувиси томон талпинарди…
Суюндик МАМИРОВ